“Uw bod is geaccepteerd!” Verbluft staar ik naar mijn telefoon. Nadat ons bod drie dagen ervoor was afgewezen, wist de makelaar te vertellen dat de eerste koper was afgehaakt. Wij hadden het één na hoogste bod. “Gefeliciteerd!” zei de makelaar nog voordat ik haar snel wegdrukte. Allerlei gevoelens en gedachten streden om voorrang, maar een euforisch gevoel was daar niet één van. Ik kreeg wel een nare bijsmaak toen ik haar stem weer hoorde, en dat had niets te maken met de onverwachte acceptatie van ons bod. Dezelfde makelaar had ons tijdens de tweede bezichtiging, met jas en handschoenen aan, in twaalf minuten het appartement uitgeloodst. Alle vragen over de potentie die ik zag in het appartement had ze met een kort: “Ik denk niet dat dat kan.” beantwoord. Dit was slechts een week voor de Coronacrisis. Toen was de huizenmarkt nog zo overspannen dat het ‘lopende band’ werk werd. Deze makelaar was toen absoluut niet in contact met de potentiële koper.
Dit bracht me terug naar de ervaringen die ik heb met mijn oogarts. Met name de ervaring van twee jaar geleden in de week voordat ik promoveerde. Omdat mijn te hoge oogboldruk, na vijf soorten oogdruppels, nog steeds niet onder controle was werd ik gelaserd. Ondanks mijn uitzonderlijke leeftijdscategorie, voor deze klachten, werd er geen rekening gehouden met de risico’s van de behandeling op mijn zicht en functioneren. Ook hier was het ‘lopende band’ werk en zo voelt het nog elke keer. Standaardvragen worden plichtmatig gesteld, maar nooit de vraag hoe het is om als dertigjarige al aan staar te worden geopereerd. Of hoe het is om niet goed te kunnen lezen in de week voordat je gaat promoveren en je
je toch wilt voorbereiden. Net als bij de makelaar voel ik me de zoveelste van de dag. Je zou verwachten dat ik als collega zorgprofessional alert genoeg ben om hier wat van te zeggen. Maar daar is gewoonweg geen ruimte en tijd voor. Elke keer weer als ik buiten de deur van de polikliniek kom, moet ik een half uur bijkomen van het haastige gevoel. Net als na de tweede bezichtiging met die makelaar.
Wat ik me na deze ervaringen afvraag: hebben deze mensen nog wel plezier in hun werk? Waar zouden ze trots op zijn aan het einde van de dag? Met welke verhalen komen zíj thuis? Zou het aanreiken van energiebronnen, in de vorm van leren en ontwikkelen, hen kunnen helpen om weer lol in hun vak te krijgen?
Met behulp van persoonlijke ontwikkeling zouden zij weer de regie kunnen pakken, ondanks een overspannen huizenmarkt of een volle wachtkamer. Ook nu in deze stressvolle situatie zien we mooie initiateven ontstaan om Corona patiënten een menswaardig afscheid te geven. Hierdoor krijg ik hoop dat, ondanks mijn slechte ervaringen, makelaars en oogartsen in staat zijn weer zicht op de mens achter de koper of de aandoening te krijgen.
Het appartement hebben we aan ons voorbij laten gaan. Er waren te veel haken en ogen ten aanzien van de potentie die ik erin zag. Heeft die makelaar ons (onbewust) toch behoed voor nog meer stress in deze toch al zo moeilijke tijd…
Sharon Schouten-Tjin A Tsoi (oprichter MZG) is apotheker en gepromoveerd op ‘Motivatie van Apothekers voor Levenslang Leren’. Haar doel is om, middels zelfprofessionalisering, voor gezondheidsprofessionals een motiverend leerklimaat en een hoger welzijn te bereiken.
