Verzweeghuisbewoners

Volgens Socrates handelt een mens slechts uit onwetendheid. Het idee is als je een slechterik even iets uitlegt, hij dat dan begrijpt en voorts de goede afslag in het leven zal nemen. Vier eeuwen later ging Jezus aan het kruis verder op hetzelfde thema: Vader vergeef ze want ze weten niet wat ze doen. Anno 2014 kan je dat van de beleidsmakers in Den Haag beslist niet zeggen. Met de hand op de bijbel van het neoliberalisme weten ze precies wat ze doen. Hier is geen verlossende onwetendheid. Dat is juist het erge. Want hoe hypocriet zijn we met elkaar ten opzichte van verpleeghuisbewoners. Het is toch klip en klaar dat kennis, invloed en macht ver buiten het bereik van deze doelgroep ligt. Zo’n 60.000 verpleeghuisbewoners begeven zich in een glijvlucht met een, hopelijk zachte, morfinelanding richting het graf. Tot dan hangen ze verweesd in een natte pamper. Verpleeghuisbewoners behoren tot de meest weerloze bewoners van dit land. Het is juist daarom extra cynisch dat volgens de experts die ervoor gestudeerd hebben de hulpverlening een groot vertoon van machtsuitoefening is. Hoog op het paard zittend verklaart dat wellicht waarom het leger aan BIG geregistreerden ‘zoveel vreugde aan hun werk ontlenen’. Bedenk wel dat nergens zo pervers met de afhankelijkheid en macht wordt omgegaan als in de zorg. We doen in onze argumentatie over een betere zorg alsof wij vanuit puur altruïsme aan een dure zorgplicht voldoen. Het menselijk lijf is in vele opzichten een onuitputtelijk bron van inkomsten geworden. Maar wie beluistert volgende week nog zijn stethoscoop als hij vanaf vandaag geen salaris meer zou ontvangen. Cynisch dat ben ik niet, maar ik wil geen zorg waarvan we alleen de prijs kennen en niet de waarde. In alle ophef over een betere Nederlandse zorg bezigen we, geen enkel specialisme uitgezonderd, grote woorden over wat vooral een ander zou moeten doen. VWS als nationale pispaal. Reflectie is in de sector waar je het zou mogen verwachten zo ongeveer op hetzelfde niveau als de bankenwereld. Met dat verschil dat wij in de zorg met twee brandende fakkels moeten jongleren tussen macht en altruïsme. Het zou op zichzelf genomen heel normaal zijn als wij af en toe zo’n brandend ding uit onze handen laten vallen. Het is een vorm van solidariteit dat de politiek zich daarbij net zo vaak schroeit als de patiënt. Mijn conclusie… op de agenda die verzweeghuisbewoners!