Minister Edith Schippers pleit voor minder verspilling en meer hergebruik van medicijnen. Grote krantenkoppen, item op het NOS journaal en tientallen columns, artikelen, etc. in verschillende media. Hoe kan het zijn dat we voor meer dan 100 miljoen per jaar aan medicijnen zomaar weggooien (vernietigen). Zeker in deze crisis tijd en met zorgkosten die de pan uit rijzen.
Zeker in deze crisis tijd en met zorgkosten die de pan uit rijzen. Hoe snel veranderen de tijden, even terug naar 2009, een internist-oncoloog bespaart ruim 16.000 euro in een jaar door overgebleven medicijnen in te zamelen en aan andere patiënten te geven. Deze man zou nu geprezen worden, overal in interviews opduiken en waarschijnlijk een lintje ontvangen. Maar zijn enige dank in 2009 was een schriftelijke reprimande door de inspectie voor de gezondheidszorg voor het overtreden van de geneesmiddelenwet. In de tussentijd is er niks verandert. Overgebleven medicijnen mogen nog steeds niet aan andere patiënten verstrekt worden, zelfs niet voor temperatuur ongevoelige pillen in een doordruk verpakking, wat dus makkelijk te controleren is. Het devies is inzamelen door de apotheek en vernietigen.
Waarom zijn er geen initiatieven om overgebleven medicijnen (mits niet over de datum en in afgesloten verpakking) te hergebruiken? Simpel, niemand heeft er baat bij. De arts niet, die schrijft het middel alleen maar voor. De fabrikant niet, die kan dus meer produceren. De apotheker niet, die kan meer verkopen. En de patiënt dan, hoe zit het daarmee? Die zal het toch niet uitmaken? Die krijgt het middel wat is voorgeschreven. Iedereen roept dat het een schande is dat dit nog niet kan, dus niemand zal er bezwaar tegen hebben, toch?
Is er dan geen handig systeem in te voeren om dit te regelen? Stel, apotheken verzamelen overgebleven medicijnen (doen ze toch al) en controleren deze. Eventueel gebruik makend van een vacuüm seal zoals voorgesteld door Anja Vissers (beste zorg idee 2011). Medicijnen die geschikt zijn voor hergebruik worden opnieuw verkocht voor 50% van de prijs (30% procent gaat naar de apotheek voor de kwaliteitscontrole en 20% naar de overheid). Ideaal toch?
Maar hoe moet dat in de praktijk werken? “Goedemorgen meneer… wilt u deze pillen? Of dezelfde voor de helft van de prijs?” “Huh, dezelfde voor de helft? Hoezo dat?” “O, deze komen van meneer Jansen, die is vorig week overleden.” “Hmm, die hebben hem niet echt veel geholpen, doe mij dan toch maar die nieuwe…”
Stanleyson Hato, PhD is wetenschappelijk onderzoeker bij de afdeling Tumor Immunologie aan het UMC St Radboud. Hij onderzoekt nieuwe chemo- en immunotherapie combinaties en interesseert zich in innovaties in de zorgsector.
