Gefeliciteerd, Niels. Het is geloof ik tien jaar geleden dat je je eerste redactioneel in de wereld van de farmacie schreef. Wat vliegt de tijd.
Alsof het gisteren was, Bas. De titel van dat stukje in het Pharmaceutisch Weekblad luidde: Trots. Daarin vroeg ik me af waarom apothekers zo veel goede dingen doen, maar dat niet aan de buitenwereld vertellen. Ach, het is ons vak en daar loop je niet mee te pronken, zo dacht de sector. Wees eens beetje trots op je beroep en je resultaten die je als apotheker bereikt, riep ik toen.
Nou, dat heeft geholpen! Apothekers zitten nog steeds in de kast als je het mij vraagt. Dan doen artsen het stukken beter. Hoe trots loopt die specialist door de OK, alle wandelgangen van het ziekenhuis en over de golfbaan als hij weer eens een leven heeft gered. Terwijl apothekers dagelijks levens redden door alleen al goed naar recept en patiënt te kijken.
Precies, maar in plaats van daarop trots te zijn en uit te stralen dat je als apotheker levens redt en ziekenhuisopnames massaal voorkomt, pakken we beschroomd de telefoon om De Arts te bellen: ‘Eh mag ik heel misschien even storen? Een patiënt van u, daar zou ik het heel graag even met u over hebben? Oh, dat komt nu niet uit? Zal ik vanmiddag terugbellen? Of anders morgen?’
Terwijl apothekers een cruciale rol hebben in de driehoek effectiviteit, veiligheid en kosten. Maar pakken van die rol, ho maar. Hoe zou dat toch komen?
Kwestie van ballen en ego, Bas? Neem de tandartsen. Die claimen dat zij de enige zorgverlener zijn die patiënten jaarlijks twee keer zien. Mooie claim. Terwijl apothekers patiënten soms wel wekelijks zien en spreken.
Het begint met geloven in jezelf. Misschien moeten apothekers beginnen met hardop zeggen waar ze goed in zijn: effectiviteit, veiligheid en kosten.
Briljant! Effectiviteit, veiligheid en kosten, het nieuwe mantra van de apotheker! ❦
Bastiaan Witvliet, hoofdredacteur
