In het algemeen bestaat er veel weerstand tegen verandering. In de zorg schijnt bij veranderingen zelfs een licht autistische houding een overlevingsmechanisme te zijn. Entrepreneurs moet je met een lampje zoeken. De Staat, lees: VWS, zou welhaast in de zorg een Walhalla moeten creëren om het voor de meeste professionals goed te doen. Als burgers willen we eigenlijk zo min mogelijk betalen aan de zorg, maar eisen we wel de allerbeste zorg. Dat gaat domweg niet. Feit is wel dat slechts 5% van die slordige 80 miljard zorggeld door de overheid wordt betaald. De rest betalen wij allemaal. Toch bestaat de indruk dat de overheid zich voor 100% met het dossier zorg bemoeit. Volgens mij zijn dat vooral meningen uit de ‘kneuzenkermis’ die nog leven in de romantiek van het oude zorgstelsel. Ze klagen het hardst en zijn het meest defensief. Een maand eenzame opsluiting op water en brood zou wellicht wonderen doen. Van mij krijgen ze als toegift het boek van Rudi Westerdorp: Oud worden zonder het te zijn. Als ze dat uit hebben, krijgen ze van mij als toegift het boek van Bert Keizer: Tumult bij de uitgang. Beide boeken gluiperig onder de celdeur doorgeschoven. Een therapeutisch gesprek zal ik niet aangaan omdat ik geloof in de noodzaak van reflectie en gewoonlijk onderga je die in de weemoed van de stilte.
Wellicht dat er apothekers zijn die zich lenen voor het traject van deze eenzame opsluiting. Immers ze zijn historisch gezien het voorbeeld van zelf verworven rijkdom en vervallen tot het gejammer van zelf aangedaan leed. Recent klaagde de ANBO dat de medicatiecheck in de apotheek nauwelijks beschikbaar is gekomen voor wie het was bedoeld. De reactie vanuit de groep apothekers was voorspelbaar. Het is te duur, slecht gecontracteerd door zorgverzekeraars enz., enz. Er zijn tijden geweest dat er in de openbare farmacie zoveel geld werd verdiend dat termen als ‘waardecreatie’ vooral op de lachspieren werkte. Anno 2014 hebben apothekers, ingegeven door de hunkering naar oude tijden, zich aangesloten bij welke organisatie dan ook. Deze organisaties zijn op hun beurt zo blij als een kind dat ze aan elke ‘tafel’ mogen zitten die je maar kan bedenken. Ondertussen krijg ik associaties van de vermaarde film La Grande Bouffe. Hoewel hier juist de bizarre kant van verzadiging je bijna anderhalf uur lang, gewoon zittend op de bank, uitnodigt tot zelfreflectie. Het zorgstelsel anno 2014 is neoliberaal. En of je het nu leuk vindt of niet, daarmee zit de overheid net als bij het openbaar vervoer, energie en telefonie, op afstand. Met de zorg zitten apothekers in dezelfde transitie. Voor zorgprofessionals die waarde kunnen creëren is er ruimte en vertrouwen in een verdienmodel. Voor wie zich nog in het oude zorgstelsel waant ziet overal de bijwerking van… Staatskloterij!
Column Henk Pastoors
