Het is een prachtige dag als ik ‘s morgens om kwart over negen terugkom van wat ik steevast ‘het pillen ontbijt van Amsterdam’ noem. Ik heb dat overleg een keer per week , ‘s morgens met Ferry Koper. Samen organiseren wij de NieuweZorg bijeenkomsten.
Recent nog over populatie bekostiging in de Noeroel Islam Moskee in de Haagse Schilderswijk. Kijk dan heb je het tenminste ergens over. Van het pillen ontbijt naar mijn volgende afspraak loopt ik langs de Ruysdaelkade. Je komt dan langs de hoeren. Dat kan niet anders. Van mijn ouders moet ik een oog voor details meegekregen hebben, of zo u wilt een oog voor treurnis. Er staat een man, een keurige man, naast zijn fiets met kinderzitje. Hij staat zorgvuldig zijn vleeswaren uit te zoeken. U hoort van mij geen oordeel. Dhr Phil, Arie Boomsma en God gaan hier over en dat wil ik graag zo houden. Maar wat mij intrigeert; hij is kaal. Niets bijzonders zult u zeggen. En dat is ook zo. Het euvel komt vaker voor bij mijn soortgenoten. In Amsterdam halen mannen heel veel haar weg. Tenminste dat zie ik op de sportschool. Voor geïnteresseerden; jongens full boyzillian 50 euro, voor de meisjes full brazillian 40 euro. Van onder wil 68 procent helemaal kaal, 22 procent wil een streepje en gekker moet het niet worden anus bleken: 35 euro. Hip joh. Toch is dat jammer want goed beschouwd zijn mensen van nature al zo kaal. Hier en daar een plukje. Andere diersoorten niet. Die hebben een vacht, wij mensen steken daar graag onze handen in om ze te aaien.
Daar zijn wij mensen dol op. Bij elkaar doen we dat ook. Tenminste als we verliefd zijn. Gemiddeld een jaar of drie. Daarnaar gaan we trouwen, bijten, sissen en nemen we als sublimatie een kat op schoot. Voor seks de korte route. Het is niet anders: O, o Cherso in de Vinex-wijk. Het is niet mijn verdienste maar ik kan u bekennen dat ik nooit naar de hoeren ben geweest. Ik durf niet en het is mijn ‘ding’ niet als ik me zo mag uitdrukken. Binnenkort moet ik in het kader van de Masterclass Nieuwezorg 3.0 die wij met Ab Klink organiseren een persoonlijkheidsvragenlijst invullen. Ik krijg dan een keurig rapport van Derks & Derks over hoe innovatieproof ik ben. Het zal allemaal wel. Nu ken ik een psycholoog en promovendus in spe, gespecialiseerd in de grootste lastpakken die er zijn: borderliners. Het is een uitgelezen gelegenheid mij ook even wat vragenlijstjes in te laten vullen. Wetenschappelijk op zoek naar weeffouten in mijn karakter. Met uw goedvinden houd ik de uitkomsten voor mezelf. In mijn optiek is ieder mens zoveel meer dan zijn weeffouten. Is onze identiteit niet bepaald door de optelsom van onze herinneringen gedeeld door de verwachtingen die we van de toekomst hebben? In ieder geval zoiets.
Hersenwetenschapper Dick Swaab en filosoof Bas Haring vliegen elkaar hierover met enige regelmaat in de haren of zo u wilt in de vacht. Erg aardig zijn ze trouwens niet voor elkaar. Bipolair denken is bij ons ingebakken. Alleen in Buthan, het staatje met de inwoners met de hoogste geluksbeleving, is dat geloof ik anders. Hier zijn we bipolair. We geven elkaar niet wat we nodig hebben. We voeren eenden brood, die daardoor hooguit 3 jaar worden terwijl ze zonder dat brood met gemak 30 jaar kunnen worden. Zo doen we het ook onderling. In mijn werk als, laat ik het maar Zorgmaarschalk noemen, zie ik dat ook. Er wordt veel bipolair gedacht. Het lijkt soms wel een zorgoorlog. Mijn mening is dat het juist de verschillen zijn die ons eigenheid geven en doet groeien. In de ander kunnen we ons reflecteren. God zou stellen dat zijn afgezant Arie Boomsma dat zo bedoeld heeft. In klantrelaties ga ik steevast in hun werkelijkheid zitten. Als ze een beetje meewerken krijg ik zelfs de gelegenheid wat vragen te stellen die ze doet verleiden zich te oriënteren op de zorgwerkelijkheid van de ander. Het is voorspelbaar dat de beeldvorming en daarmee de mogelijkheden tot verbinding, zoals de psycholoog dat steevast pleegt te noemen, explosief toeneemt. In dat momentum zit de kracht, de kracht van onderhandelingen, de creativiteit die het zorgdossier verdient. Niet bipolair denken maar op zoek naar de werkelijkheid. Martin Bril, de gewezen beste columnist van Nederland, God hebben zijn ziel, zei het al: Op zoek naar de klaarheid der dingen. Daar moest ik aan denken toen ik op die mooie ochtend op de Ruysdaelkade die man zag bij zijn fiets met kinderzitje. Een weeffout of volgens Swaab gewoon brei(n)werk. Hoe verschillend kan een leven zijn. Ik ga naar mijn volgende afspraak en hij… naar de hoeren.
