Jan Dirk Jansen: Waarschijnlijk zijn velen van u naar de laatste KNMP districtsbijeenkomsten geweest. Dat is mij niet gelukt, maar ik probeer altijd wel de agenda en de verslagen even door te kijken. Mijn oog viel hierbij op het onderwerp Toekomstvisie Farmaceutische Zorg 2023. ‘We hebben toch net het Witboek Farmacie ontvangen?’, was mijn eerste gedachte. Is de nieuwe rol voor de apotheker die hierin beschreven werd, al weer geschiedenis? Of zijn de doelstellingen inmiddels bereikt? Dat heb ik dan even gemist. Op het Achmea symposium waar ik wel aanwezig kon zijn, ging het ook al over de toekomst van de farmacie. Toeval? Nu ik er over nadenk wemelt het op dit moment van de rapporten en symposia over dit onderwerp. Sterker nog, ik wil wedden dat als we gaan turven, het aantal rapporten over de toekomst van de farmacie de laatste jaren exponentieel gestegen is. Een jaar of tien geleden maalde bijna niemand hierover. Kennelijk zat dat toen wel snor. Hoe moeten we deze stortvloed aan rapporten over onze toekomst duiden? Leiden de apothekers aan een massale identiteitscrisis? Zijn we in de jaren met ruimere marges in slaap gevallen en plotseling wakker geworden in een andere wereld? Weten we niet meer wat onze rol is en wat er van ons moet worden? Of zijn deze exercities alleen voor extern gebruik? Om politici, beleidsmakers en verzekeraars te overtuigen van onze (toekomstige?) meerwaarde en goede bedoelingen.
Natuurlijk is het goed om af en toe eens vooruit te kijken maar met al die tamtam rond de toekomst van ons vak kunnen we doorschieten. Het glazen bol gehalte van de scenario’s neemt trouwens ook behoorlijk toe als we het over 2023 hebben. Bezwaarlijker vind ik echter nog dat de preoccupatie met de toekomstige beroepsinvulling niet het beeld oproept van een zelfbewuste en zelfverzekerde beroepsgroep in het hier en nu. Buiten de eigen kring zou de gedachte kunnen postvatten; als die apothekers nu nog moeten bedenken wat hun rol zou moeten zijn… Terwijl het volgens mij niet zo heel erg ingewikkeld is. Sterker nog, over onze rol bestaat intern en extern al langere tijd een redelijke consensus. Meer aandacht voor de implementatie lijkt mij daarom verstandiger dan allerlei nieuwe zoektochten. Een goed gesprek bij de start van medicatie, medicatiebewaking, therapietrouw, gebruiksgemak, medicatiechecks en populatiegerichte searches. Dit alles om de kwaliteit van leven te verbeteren en vermijdbare ellende en kosten in de tweede lijn te voorkomen. Voeg daaraan toe: aandacht voor zinnig en zuinig medicijngebruik, integratie in de eerste lijn, transparantie over zorguitkomsten en klanttevredenheid en we hebben volgens mij een flinke, maar mooie kluif voor de komende jaren. Er is niemand die daar op dit moment beter voor geëquipeerd is dan de openbare apotheker. Wat nog ontbreekt is een faire beloning. Het introduceren van de juiste financiële prikkels is volgens mij één van de grootste hobbels bij de implementatie, maar of al die rapporten en symposia over de toekomst van de farmacie daar iets aan gaan veranderen? Ik ben bang van niet.
