Ik heb een heel leuke dochter. Ze knipt met regelmaat mijn haar en zegt steevast dat een van mijn chronische aandoeningen, lokale kaalheid, nu toch echt minder lijkt te worden. Het is een schat, die dochter van me. Zorgen zit haar in het bloed maar ze liegt natuurlijk of het gedrukt staat. Ze doet dat uit liefde voor mij. Want vergoelijkende liefdesleugentjes van dochters zijn aandoenlijk en onschuldig.
Er wordt nog heel wat afgelogen in dit land van Nivea, de Hema, wonderschone wolken partijen. In dit wonderschone land waarin we meer geld uitgeven aan Viagra dan aan onderzoek naar Alzheimer. Heel bijzonder omdat juist de bejaardenberg een behoorlijk probleem is. Al is het maar vanwege het idee dat je er op zondag naar toe moet terwijl je niet de stinkerige pamperfabriek in wilt. Ik weet niet hoe het u is vergaan rondom de Tweede Kamerdebatten over Mauro met zijn mooie bruine ogen. Tegen de tijd dat ik deze column aan u toevertrouw, zijn Ad Koppejan en Kathleen Ferrier hopelijk beide het CDA uitgezet en is Mauro en zijn 2.000 lotgenoten misschien alweer in Angola. Niet omdat ik het leuk vind, sterker nog van mij mogen ze allemaal blijven, maar ik prefereer een zekere mate van consistentie. Laat ik maar met de deur in huis vallen. Bij Tweede Kamerleden is consistentie ver te zoeken, zeker als het om het zorgdossier gaat. De hele tariefkorting bij huisartsen is gewoon een ordinaire financiële taakstelling waarbij wordt geschipperd met gelegenheidsargumenten. Toen het preferentiebeleid werd geïntroduceerd, heb ik vanwege de omvang van het belgedrag heel wat bloemen van de PTT bij VWS, in Wageningen en Eindhoven zien bezorgen. Wat was er een opwinding en aandacht. Mijn idee is dat de zorg kapot wordt getrokken. Niet omdat het goedkoper moet, maar vanwege de morele ejaculatie precox onder de actoren. Met regelmaat beluister ik via een willekeurige intercom een gesprekje. Met het schaamrood op de kaken: het is niet meer en niet minder dan auditieve zorgporno; perversiteit die het farmaceutisch weekblad of het FD niet zullen halen. Nu kunt u mij wat overprikkeld noemen maar de echt pikante details kan ik u niet eens in deze column toevertrouwen. Uw oren zouden er af vallen. Met vrienden heb ik het over konkelevoezelen. Laat ik het daar maar bij laten. Er is een prachtige documentaire over Prins Bernhard gemaakt, wat mij betreft is nu de farmacie aan de beurt. Dat wordt zeker een hit. Tenminste: voor die paar honderd apothekers met enig historisch besef en zelfreflectie. De rest lijdt net als politici aan hardnekkige retrograde amnesie!
U zou het niet zeggen maar ik ben erg voor de Tweede Kamerleden. Misschien als een soort aflating, alhoewel; dat is wellicht iets te katholiek. De Tweede Kamerleden. Ze verdienen niet overdreven veel, moeten van de hun toevertrouwde dossiers van alles weten en op de koop toe ook iets van een adequate denkrichting bepalen. Die enorme stapels dossiers; ik geef het je te doen. Farmacie en… visserij om maar ‘ns een dwarsstraat te noemen. In het Midden-Oosten krijg je als parlementslid een bomgordel omgehangen, als je je hier vrijwillig beschikbaar stelt voor de Tweede Kamer heb je nog het risico dat je ook nog wordt gekozen. Misschien is dat maar goed ook want anders zou ik het zelf moeten doen en daar heb ik, eerlijk is eerlijk, niet de politieke fijngevoeligheid en correctheid voor.
Iedereen heeft vrije uitloopruimte nodig. We zijn daarmee net scharrelkippen. ‘s Avonds gaan we weer op stok bij de haantjes die we doorgaans fractievoorzitters noemen. Overdag scharrelen we ons een slag in de rondte en klagen over wat ons in de farmacie en zorg door de politiek is aangedaan. Ik voel een obsessieve behoefte om te begrijpen wat de motieven zijn van de actoren om zo enig zicht te krijgen op de stand in dit wonderlijk zorgland. Net als in iedere branche zijn de actoren niet louter altruïstisch. Wie dat wel zijn hangen in een keurig CAO gebouw en zullen nooit in de buurt komen van de Balkenendenorm. Het zijn de zorgkippen zonder enige vrije uitloop ruimte die op zondagmorgen om zeven uur bejaarden uit hun pamper wassen en alleen maar goed willen doen. Ze hebben geen idee dat onder alles een economie hangt. Van mij krijgen zij een lintje, allemaal! Net als mijn dochter. In naam der liefde.
Henk Pastoors is directeur van TopSupport Strategie en Informatie. Hij levert als adviseur maatwerk in analyse en strategie in de farmacie en zorg.
