Thuisgekomen van een onderhandelingsronde met één van de verzekeraars, vind ik tussen mijn mail een bericht uit de Telegraaf. De krant beschikt over een lijst waaruit zou blijken dat apotheken 240 miljoen teveel aan groothandelskortingen ontvangen. Ik deel voor het gemak door 2000 en kom dan op zo’n 120.000 euro per apotheek. Een bedrag dat apothekers, volgens de Telegraaf, ‘in eigen zak steken’. In het artikel geen woord over de achtergronden, de (te) lage tarieven, het afkalvende assortiment, de bedragen die apothekers de laatste jaren hebben ingeleverd en de problemen in de sector. Het is journalistiek van het niveau dat we gewend zijn van de Telegraaf en ik ga er volledig van uit dat zorginkopers en beleidsmakers wat dit onderwerp aangaat, wel beter weten. Het vervelende is dat het publieke imago van de apotheker weer een deukje oploopt. Veel lezers blijken de berichtgeving voor zoete koek aan te nemen, afgaande op de inhoud van de honderden reacties onder het artikel op de Telegraaf site. Een beetje benieuwd hoe en vanuit welke hoek deze lijst nu op de burelen van de wakkerste krant is beland, zo aan de vooravond van de contractering 2014, ben ik trouwens wel.
De KNMP heeft er voor gekozen uiterst summier te reageren. Omdat de koepels momenteel op verschillende vervelende dossiers met elkaar in overleg zijn. Wijsheid? Ik weet het niet. Duidelijk is wel dat steeds meer apotheken in de gevarenzone belanden. De kaalslag van de afgelopen jaren wordt steeds zichtbaarder, met name als we kijken naar de beperkte ruimte die apothekers nog hebben om te investeren in kwaliteit en zorg. Ik vind dat een deel van de besparingen uit de farmaciesector die nu door de verzekeraars ‘in eigen zak zijn gestoken’ (excuus, aan de reserves zijn toegevoegd) daar best voor ingezet mogen worden.
Een aantal politici die in dit nummer aan het woord komen, vinden ook dat verzekeraars meer aandacht zouden moeten besteden aan de inhoud. Ik geloof echter niet dat verzekeraars de bakens uit zichzelf zullen verzetten. Zij beroepen zich hierbij onder meer op het gebrek aan kwaliteit van de verleende zorg, zowel als het gaat om de uitvoering, de tastbare resultaten, als ook de klanttevredenheid. Een discussie over deze punten hoort natuurlijk bij onderhandelen en ongetwijfeld kan de farmaceutische zorg nog beter en doeltreffender georganiseerd worden. Maar ik zie ook een gebrek aan de zijde van veel verzekeraars, namelijk het geringe animo om bereikte besparingen te herinvesteren in zorgverbetering. En met investeren bedoel ik vooraf geld beschikbaar stellen voor programma’s die later rendement op moeten leveren. Er worden hier en daar wel wat zorgprojecten gecontracteerd maar op landelijke schaal stokt het. Dat demotiveert grote aantallen apothekers om er zelf wel tijd en geld in te (blijven) steken waardoor er ook weinig uitzicht is op verbeteringen. Ik denk dat deze vicieuze cirkel doorbroken moet worden om de farmaceutische zorg weer een stap verder te brengen. Een proces dat begint bij een betere en bredere samenwerking tussen de verschillende bloedgroepen in de apotheeksector.
