“Ik ben heel vaak bang fouten te maken en deze niet op te merken, zo bang dat ik soms dan maar niets doe.”
-Quote uit Foutenfestival 2018 georganiseerd door De Jonge dokter-
Laatst werd ik uitgenodigd voor een selectiegesprek. Dit gesprek had ten doel mijn geschiktheid te testen, als durfal en visionair, voor een mogelijke bestuursfunctie. Tijdens dit gesprek werd mij gevraagd wat mijn visie was op wat zorgprofessionals nodig hebben in hun ‘leren en ontwikkelen’. Hier hoefde ik niet lang over na te denken.
Gezien het rappe tempo van alle veranderingen in de zorg die tegenwoordig plaatsvinden en de uitdagingen waarmee ze te maken hebben, ben ik ervan overtuigd dat de belangrijkste uitdaging voor zorgprofessionals hun weerbaarheid is. Weerbaar zijn tegen nieuwe regels van de zorgverzekeraar of overheid, weerbaar tegen personeelswisselingen en -tekorten, weerbaar tegen boze en teleurgestelde patiënten en vooral weerbaar om de lol en energie in je werk te behouden.
Door weerbaarheid van zorgprofessionals te stimuleren, worden ze autonoom en zitten ze zelf achter het stuur. Een manier om dit te doen is ze bewust te maken van het onbewuste. De bewustwording van automatische patronen die er door de jaren heen ingebakken zijn, maakt keuze voor nieuwe patronen mogelijk. Nieuwe patronen ontwikkel je door bijvoorbeeld zelfinzicht, kennis over gedrag(sverandering) en het leren organiseren van je eigen ontwikkeling.
Veel zorgprofessionals kampen met onzekerheid en zijn, zoals geïllustreerd wordt in de bovenstaande quote van de jonge dokter, bang om fouten te maken. Zo bang, dat het verlammend werkt. Het is een utopie om te denken dat je geen fouten meer maakt. Zelfs de meest ervaren dokters maken ze nog steeds. Zo’n initiatief als het foutenfestival is een mooi voorbeeld van hoe we zorgprofessionals kunnen laten omgaan met fouten. Ook het deelnemen aan intervisie met vakbroeders zorgt voor herkenning en verbroedering en biedt daardoor nieuwe inzichten. Uit onderzoek blijkt dat ‘leren en ontwikkelen’ een belangrijke energiebron is voor zorgprofessionals. Als het resultaat hiervan is ‘vrijer over fouten durven praten’ en daardoor ‘durven falen’, dan slaan we twee vliegen in één klap.
Met de selectiecommissie is het niets geworden, ze twijfelden aan mijn bestuurlijke sensitiviteit. Aan durf, overtuigingskracht en visie ontbrak het niet, maar of ik dan ook ‘het spel’ binnen zo’n bestuur kon spelen? Ik heb helaas het vuur in mijzelf niet goed kunnen beteugelen, ten bate van een bestuursfunctie. En ook al voelt dit als falen als je hoort dat men je niet geschikt vindt, ik neem deze ervaring mee in de rugzak, reflecteer op het gesprek, maak keuzes, herpak mezelf en ga weer door!
