Ja, ik weet het ook wel, ik ben in vele opzichten geen Matthijs van Nieuwkerk. Ik ben niet zo slank, niet zo’n olijke kop, om over het kapsel maar te zwijgen.
Maar daar zit ik dan op een mooie zaterdagmorgen in Amsterdam. Bijna een uur naar mezelf te kijken. Bij een kapper, geen gewone maar bij een coiffeur. Cappuccino mijnheer, koekje mijnheer, vakantie plannen mijnheer enz. enz. Kappers om me heen waarvan je denkt dat ze zo uit een windtunnel zijn gestapt. Een cadeautje van mijn aanstaande. Yvonne Kroonenberg heeft gelijk: mannen verbouwen hun huis, vrouwen hun man. Ik wil de rekening van dit cadeautje niet zien. Voor iemand die voor artsen zonder grenzen heeft gewerkt blijven dit soort zaken van genoegen levenslang een kermis.
Doorgaans sla ik met mijn kapsel de hand aan mezelf. Slechts sommigen zien dat en ik kom er gewoonlijk mee weg. Kijk het is natuurlijk een act of love van mijn verloofde en ik wil natuurlijk in deze fase van de relatie niet muiten, maar het is mijn ding niet. Een uur naar mezelf kijken. Ik zag eruit als of ik te lang in een ei had gezeten met een mentale dwarslaesie als gevolg.
En aan die dwarslaesie moest ik denken. Een bestuurlijke dwarslaesie wel te verstaan. De NMa is gehouden de boetes van de thuiszorg ter herzien, de LHV klaagt de NMa aan, de PvdA wil af van marktwerking, het substitutie beleid van geneesmiddelen zou niet houdbaar zijn. Om nog maar te zwijgen over het fenomeen dat de politiek het steeds voor elkaar weet te krijgen middels allerhande convenanten de verantwoordelijkheid voor de kosten bij verzekeraars neer te leggen. Deze leggen dat wat nu op eens contracteren heet consequent weer een echelon lager namelijk bij de zorgaanbieders. Het kan nog een echelon lager. Dat is bij u en bij mij. En dat zullen we merken. Een eigen bijdrage omhoog, eigen bijdrage van 9 euro per recept waar apothekers graag voor in de vijzel wrijven, pakket uitdunning. Voor een lek in je aura moet je naar je buurvrouw in plaats van naar een psycholoog. De rekening zou betaald worden door de AOW’ers. Geert wil dit niet en laat het kabinet vallen. Kijk, ik zal u wat vertellen. Die Geert is mijn man niet. Dit land hoort beoordeeld te worden op hoe het met haar minderheden omgaat en niet op basis van electoraal gewin. Dat bijna 1.5 miljoen mensen dat wel hebben gedaan is mogelijk te verklaren doordat zijn doelgroep epidemiologisch gezien aan Alzheimer light moet leiden.
Voor mij is het klip en klaar. Geert wil geen verantwoordelijkheid nemen voor hervormingen. Het hoereren van verontwaardiging en het exploreren van een collectief gevoel van onvrede is door onze Geert tot een kunst verheven. Op het zorgdossier zou Geert in het Catshuis iedere verandering hebben tegen gehouden. Fleur Agema, het echte schootpoedeltje van Geert pinkt tranen weg als het gaat over eigen bijdrage in de zorg. Heel gevoelig Fleur, maar jij en ik weten dat je halsstarrigheid niet kan. Als je het zorgdossier goed uitbeent weet je ook waarom. Het ministerie van financiën, Johan Polder en zovelen kunnen je dat vertellen.
De collectieve lasten tarten onze welvaart drastisch aan en daarmee ook de solidariteit. De politiek moet zelf ook op zorg kiezen en deze niet vermijden. Betaalbaarheid, de waarde van een mensenleven, solidariteit, toegankelijkheid. Eelke van der Veen, Anne Mulder, Pia Dijkstra, Renske Leijten, en zeker Esmee Wiegman, in Godsnaam doe er wat aan… want de zorg draait door.
Dit is een column uit FarmaMagazine nr. 4 2012
Tekst: Henk Pastoors
Henk Pastoors is directeur van TopSupport Strategie en Informatie. Hij levert als adviseur maatwerk in analyse en strategie in de farmacie en zorg.
