Column Henk Pastoors: Het medicijn van de troost

Als veertienjarige jongen heb ik me voorgenomen nooit oud, grijs, kaalhoofdig, te dik, laat staan ongelukkig te worden. Inmiddels bijna 56 en moet je mij nou eens zien… Maar ik leef gewoon door. Tegen beter weten in natuurlijk, want hoe lang ik de surplace van het leven ook volhoud, ik zal een keer af moeten stappen. Maar om nu al naar binnen te lopen bij mijn apotheek en vragen om 8 gram pentobarbital in poedervorm getuigt nu niet echt van realiteitszin. Hoewel het wel een kijkcijferkanon zou zijn, omdat Reinoud Oelewapper live mijn verrijzenis zou kunnen uitzenden. Het leven is me wat. Een kind op aarde zetten is een vorm van publieke brandstichting. Aanvankelijk warm je je een paar jaar aan dat vuur, maar de meeste jaren staan in het teken van bluswerkzaamheden en het sein ‘brandmeester’ komt waarschijnlijk pas bij de begrafenis. In de context van deze filosofie voor dummy’s is mijn advies: beweeg vrijmoedig door het domein wat leven heet, maar doe overdag wel iets nuttigs in het huishouden, kunst, literatuur, gezondheidszorg en zeker in de liefde. Mijn doelgroep zal zich wel bezighouden met existentiële vragen. Bijvoorbeeld: als God niet bestaat, waarom vieren we dan kerstmis? En datzelfde kun je je afvragen over antidepressiva, die in Nederland zo’n beetje door het drinkwater zijn aangelengd. Wie zich dat niet afvraagt moet het boek: Let Them Eat Prozac maar eens lezen. Of wat te denken van het drankje van Souvenaid, van Nutricia, tegen Alzheimer. Geloof mij, je kunt net zo goed ander behang nemen want dat doet natuurlijk ook niets. Allemaal onzin-zorg. Nee, dan die ‘spirituvelen’. Die maken nooit fouten. Het is immers niet mogelijk naast een energiebaan te prikken die er niet is of de diagnose lek in een aura te missen. Een aura bestaat namelijk helemaal niet. Homeopathie? Overdoseringen zijn daar onmogelijk; er zit namelijk niets werkzaams in. Hypocriet eigenlijk dat een apotheker dat met wetenschappelijke opsmuk verkoopt. Dichter bij huis is er een dalend vertrouwen in het artsenambacht en de stethoscoop, maar een stijgende devotie voor medische beeldtechnieken en upcoding. Medische bangmakerij-fabrieken waarbij je je als een kip voelt aangehaakt in zo’n verwerkingslijn. Zij het dat daar de logistieke stappen in het proces wel goed zijn geregeld. Maar ook in het ziekenhuis ben je een filet voordat je tok kunt zeggen. Ik ben echt niet met het verkeerde been uit m’n moeders baarmoeder gestapt. Mijn zienswijze is volledig te beschouwen als 100% zelf aangedaan leed. Gelukkig is er binnenkort ‘mijn apotheek nieuwe stijl’. Daar ben ik welkom, word ik op mijn gemak gesteld terwijl de apotheker mij op Socratische wijze vragen stelt. Daar wordt geïnformeerd of ik het laatste boek van Sue Johnson al heb gelezen. Er wordt geluisterd en de therapeutische mogelijkheden van de onafscheidelijkheid tussen lichaam en geest volledig uitgenut. Deze benadering laat zich niet ‘baxteren’, zich niet definiëren als een eerste of tweede uitgifte en niet in een receptregelvergoeding vangen. Het is van een veel grotere waarde! La médecine c’est guérir parfois, soulager souvent, consoler, toujours. De geneeskunde is soms genezen, vaak verlichten, maar de apotheker zal ons in dit barre leven altijd geven waar we ten diepste behoefte aan hebben. Het medicijn van de troost.  ❦