Vanzelfsprekend wens ik u, vriend of vijand, het goede in 2012 toe. Ook mijn vijanden, want ach dat begrip kan ik gelukkig zeer relatief beschouwen. Hoe dan ook: het draadje is dun, ook tussen een goed en een beroerd leven. Ik weet natuurlijk niet hoe het u vergaat maar ik heb geluk, kinderen die deugen, vrienden, liefde, een warm bad, gezondheid en een kleuren-TV. Maar het draadje is dun. Nu heb ik tijdens de feestdagen van mijn geliefde een boek over Bhuthan, de Parel van de Himalaya gekregen. Een prachtcadeau en als ik mijn best doe, gaan we daar zeker naar toe. De realiteit van nu echter is dat op mijn nachtkastje ook twee boeken van Bert Kijzer, arts en filosoof, liggen. Eén heet ‘Het refrein is Hein’ en gaat over de medische ontucht die wij, gereformeerd als we zijn, plegen op de als maar groeiende bejaardenberg in onze verpleeghuizen. Het andere boek heeft als titel ‘Onverklaarbaar bewoond’ waarbij de auteur zijn ervaringen tijdens zijn stage in de VU op de afdeling hersenchirugie beschrijft. Wat te denken van een statige dame van vierentachtig, gevallen met de fiets, hoofd op de stoep en nu al weken seksueel totaal ontremd alsof ze zeventien is. Of het verhaal van de bouwvakker van vierentwintig die een staaf betonijzer door zijn hoofd kreeg en nu al maanden vegetatief oneindig voor zich uit ligt te kijken. De man van wie de verpleging weet dat als hij kreunt, dat hij in zijn broek zit te poepen. Dieren geven we in zulk soort omstandigheden een spuitje. Mensen moetendie gifbeker leegdringen en bergen we op in onze AWBZ-instellingen.
Ik kom er met regelmaat, in die instellingen. Ik kan naar huis, mijn eigen Bhutan, zij niet. Het komt mij voor als een nachtmerrie. Soms ligt het subtieler. Ik ken mensen die vrij rondlopen en die verslaafd zijn aan problemen of op zijn minst er steeds mee worden geconfronteerd: een flinke alchoholverslaving, autoriteitsconflicten, een borderline-persoonlijkheidsstoornis, fulltime of parttime neurotisch gedoe, een deuk in hun aura en ander ongerief dat je als mens nu eenmaal aan je kont kunt hebben hangen. Brigitte Kaandorp heeft het prachtig bezongen in het liedje “Ik heb een heel zwaar leven”. En zo is het leven….voor sommigen dan. Volgens de spirituvelen (daar zijn er veel van) is dat karma: je hebt immers in dit leven heel wat op te lossen.
Ik kan dergelijke zwevers af en toe wel de nek omdraaien maar die agressie verklaren zij steevast als mijn karma. Dat is een pad dat ik met lijdensdruk heb af te leggen. Ik zie die spirituelen niet vaak lachen. Het moet een pad vol doornen zijn. Laat mij maar wroeten in de spelonken van mijn ziel en kijk met me mee als het je interesseert: ik ben oké, jij bent oké. Net als die bestseller uit de jaren zestig die altijd actueel blijft. De behoefte elkaar te overtuigen en te verbouwen is treffend beschreven door Yvonne Kroonenberg in het boekje met de titel ‘Mannen verbouwen hun huis en vrouwen hun man’. Dat eerste doe ik zeker, het tweede is een gifbeker die ik liever aan mij voorbij zie gaan. Ik ben natuurlijk wel een druktemaker maar wil als het om leven gaat niet hyperventilerend door het leven. Daarvoor heb ik iets te veel gezien. In verpleeghuizen, psychiatrie, ziekenhuizen, de afdeling neonatologie, de traumahelikopter… Met de discussies over ons zorgstelstel maak je ook heel wat mee. Ze polariseren en VWS ligt als je alles moet geloven op de intensivecare en wordt door al die betweters gereanimeerd. Schippers: zij rekent op gezond verstand en ze heeft gelijk. Maar…het draadje is dun.
Dit is een column uit FarmaMagazine nr. 1 2012
Column Henk Pastoors
Henk Pastoors is directeur van TopSupport Strategie en Informatie. Hij levert als adviseur maatwerk in analyse en strategie in de farmacie en zorg.
